CZY KRYTYKA MOŻE MOBILIZOWAĆ?

Pisanie jest zajęciem, które wymaga ode mnie skupienia i wyciszenia się, ale jak każdy mam chwile zwątpienia. Każdy, kto publikuje, występuje publicznie czy pokazuje swoje prace, naraża się na krytykę. Pytanie: czym jest ta krytyka? 

ZAZDROŚĆ? HEJT? CHĘĆ POMOCY?

Uwielbiam rozmawiać z zaprzyjaźnionymi blogerkami, które nie ustają w wysiłkach i wciąż mi powtarzają, że warto próbować i nie chodzi tu o spijanie sobie z dzióbków, bo każdy, kto mnie choć trochę zna, wie, że cenię sobie szczerość i obiektywizm. Lizusostwo mnie brzydzi. 

Czasem słyszę, że blogerki to takie kółko wzajemnej adoracji - ja z takimi nie mam do czynienia. Wiem, że są to osoby, które służą mi pomocą i chętnie udzielają wskazówek, poświęcają swój czas na rozmowy, zamiast wylewać wiadro pomyj, że zakończenie nie takie, jakiego się spodziewały, że narracja nie w pierwszej osobie, że bohaterka wciąż płacze, że brak humoru w moich książkach.

No cóż. Taki mam styl pisania. Nie są to słodkie powiastki, w których kolorowe życie płynie w wolnym tempie. Nie zawsze musi być happy end, żeby historię można było odebrać pozytywnie. Każdy ma inną wrażliwość i potrzeby, jeśli więc zatem widzi opis książki, w którym mowa, o czym ona jest, a mimo to ją wybiera, to robi to na swoją odpowiedzialność. Chyba, że specjalnie bierze tekst, który z założenia mu się nie spodoba, a wtedy sobie poużywa...

Na szczęście mam też w swoim otoczeniu dwie przyjazne dusze, które znajdują czas i chęci, by czytać to, co napisałam i udzielać mi cennych wskazówek – Pani Ewo, Aniu – dziękuję za każde słowo bez względu na to, czy jest to pochwała, czy konstruktywna krytyka, bo i tej mi nie szczędzicie.

Ta ostatnia sprawia, że chcę więcej, lepiej, ładniej, więc takie uwagi motywują mnie pozytywnie, a przy tym jeśli robią to osoby, którym ufam i wiem, że nie mówią tego tylko dlatego, by mi dopiec, to nie mam z tym problemów. Przeciwnie, doceniam szczerość i chęć pomocy. 

Nie znoszę ignorancji i braku szacunku dla mojej pracy, więc na to się nie godzę.