Ani Kopciuszek, ani księżniczka nie znajdzie swojego miejsca w moich powieściach! Dlaczego? Bo już dawno wyrosłam z bajek i widzę, jakie jest życie. I właśnie to ono, czasem brudne i przykre stanowi punkt wyjścia w moich powieściach.
Wszystko zaczęło się w 2015 roku, gdy wydałam powieść "Finezja uczuć", w której główna bohaterka zakochuje się w księdzu i nie myślcie, że on się jej oparł...
Druga powieść to "W sieci uczuć", w której opisuję jeden dzień w roku z życia głównej bohaterki wychowującej chore dziecko, często zapominając o swoich potrzebach.
"Odroczone nadzieje" to kolejna moja powieść. Tym razem bohaterka rezygnuje ze swojego stylu życia, by zaopiekować się chorą na Alzheimera matką, z którą nie miała dobrych relacji.
W powieści "W sieci uczuć" przedstawiałam życie głównej bohaterki, która długo pozostawała pod wpływem partnera i jego uzależniania. Dopiero, gdy udało jej się zebrać siły, by odejść, zaczyna nowe życie, ale i w nim napotyka na problemy.
Jak widzicie, moje bohaterki to nie księżniczki ani Kopciuszki, tylko zwykłe kobiety, mające lepsze i gorsze dni w życiu. Tak, jak my wszystkie. Uważam, że każdy ma prawo do słabości, ale też walki o lepszy los i szukanie swojego miejsca, w którym będzie szczęśliwy.
Jestem ciekawa, czy zgadzacie się ze mną?
Cóż, takie jest życie. Ale ja uwielbiam, mimo wszystko, szczęśliwe zakończenia. Taka trochę romantyczka ze mnie. Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńPo trudach należy się odrobina szczęścia, więc i ja popycham do niego swoje bohaterki ;)
UsuńZgadzam się w stu procentach. Niestety do księżniczki mi daleko. Przez poprzedni rok intensywnie zajmowałam się mamą chorą na Alzheimera. Wiem z autopsji jak jest ciężko. Mama odeszła. A ja ...cóż. Muszę się pozbierać♥️
OdpowiedzUsuńI wierzę, że da Pani radę.
Usuń