"GDY POWRÓCIŁ SPOKÓJ" - FRAGMENT 1

Niektóre osoby mają tak silny charakter, że trudno z nimi wytrzymać. Ja też stworzyłam taka postać w powieści Gdy powrócił spokój. Jest nią Maria Witczak - matka Marceliny, jednej z głównych bohaterek trylogii. 

MAMUŚKA RZĄDZI

"Darek miał zamiar coś jeszcze powiedzieć, ale poczuł wibrujący w kieszeni telefon. Natychmiast po niego sięgnął. Przez ułamek sekundy miał nadzieję, że oddzwania Kalinowski. Kiedy spojrzał na wyświetlacza, jego złudzenia prysły.

- Twoja mama dzwoni. 
– Odwrócił się do Marceliny i podał jej telefon.

– Cześć, kochanie. 

– W głosie Marii nie było nuty zmęczenia. 

– Co słychać? 

– Właśnie jedziemy do szpitala. 

– To świetnie. 

– Kobieta jeszcze bardziej się rozpromieniła. 

– Zajedźcie najpierw do nas, to znaczy do twojego mieszkania, bo mam coś dla Emila. 

– Mamo, nie mam kiedy – westchnęła. – Już i tak straciłam czas na komendzie. Od wczoraj powinnam siedzieć przy jego łóżku. 

– Dobrze, dobrze – przerwała jej Maria i wróciła do swojego wywodu. – Chory powinien właściwie się odżywiać, dlatego ugotowałam rosół. 

– Mamo, ale ja nie wiem, czy Emil… – Przełknęła ślinę, czując ściśnięte gardło. – Ja niczego nie wiem… 

– Dlatego powinnaś być przygotowana na każdą ewentualność – przekonywała matka. 

– Nie wypada w szpitalu zjawić się z pustymi rękoma, dlatego skoro świt pobiegłam na targ i kupiłam prawdziwą kurę. Nie takiego sinego chuderlaka ze sklepu, tylko wiejską, szczęśliwie dziobiącą robaczki i piasek. 

– Mamo… – Marcelina usiłowała przerwać matce, ale ta się nie poddawała. 

– Mówię ci, od razu mu się poprawi, gdy zje prawdziwego rosołku – trajkotała jak nakręcona. – Nawet makaron sama zrobiłam. No, prawie sama, bo ojciec zagniótł ciasto, a Amelka rozwałkowała. Wiesz, że ja już nie mam takiej siły w rękach jak dawniej. 

– Mamo, proszę… – Marcelina niemal skamlała. 

– To, o której będziecie? – Pytanie zawisło w powietrzu. Kobieta opuściła słuchawkę i przez chwilę patrzyła przed siebie. Potrzebowała czasu, by zebrać myśli. Matka miała ten niesamowity dar, którego jej zazdrościła. Sama nie potrafiła manipulować ludźmi i wymuszać, by tańczyli, jak im zagra. Tym razem coś w niej pękło, dlatego zrobiła głęboki wdech i z całych sił zacisnęła drżące palce na telefonie. 

– Jadę prosto do szpitala – syknęła, a jej głos zdawał się twardy i nieprzenikliwy. 

– To może, chociaż zabierzesz kompot truskawkowy? – Najwidoczniej Marii wcale to nie zniechęciło. – Bożenka dała mi kilka słoików i… 

– Nie! – Tym razem Marcelina już krzyknęła, zwracając na siebie uwagę siedzących z nią osób. – Niczego nie chcę i nie zawracaj mi głowy duperelami – warknęła, po czym natychmiast przerwała połączenie.

Lidka wyjęła z jej rąk telefon i schowała go do torebki. Marcelina zaś ukryła twarz w dłoniach. Nawet kierowca nie śmiał się odezwać. W zupełnej ciszy dotarli pod szpital. Darek uregulował rachunek i weszli do szpitala.

Tablica informacyjna zawieszona tuż nad szklanymi drzwiami nie dała odpowiedzi na pytanie, na jakim oddziale leży Emil. Na szczęście była z nimi Lidka, która szybko dowiedziała się od szatniarki, gdzie powinni pytać o pacjenta. Ruszyli na oddział intensywnej opieki medycznej. Marcelina nie zwracała uwagi, dokąd idzie. Zdała się na przyjaciółkę. Myślami była już przy Emilu. Czuła, że jej potrzebuje, ale równie bardzo to ona potrzebowała jego." 

Fragment powieści Gdy powrócił spokój.

Ciekawa jestem, jakie inne cechy odnajdziecie w Marii Witczak?

3. Fragment powieści (klik)
2. Fragment powieści (klik)