"W OBJĘCIACH NAZISTY" FRAGMENT II - STAŚ

Polacy nie mieli łatwego życia w Wolnym Mieście Gdańsku przed wybuchem II wojny światowej i nie miał znaczenia wiek prześladowanych i prześladujących osób. Nawet dzieci potrafiły zionąć ogniem nienawiści i szykanować swoich rówieśników, od których różniło je tylko pochodzenie. To prowadziło do tragicznych sytuacji... I choć minęły lata, o podobnych zdarzeniach wciąż głośno...

"– Co mu strzeliło do głowy? - zastanawiała się Nela.

– Takie to podłe czasy, w których nie ma miejsca na dzieciństwo – odparł dość enigmatycznie Iwo.

– Jego rodzice go nie kochają czy co?

Iwo wciąż nie odrywał wzroku od przygarbionego chłopca, który zdawał się jeszcze niższy niż w rzeczywistości.

– Matka umarła przy porodzie jego najmłodszego brata – zaczął i odwrócił się w stronę okna. Zacisnął palce na parapecie i stał nieporuszony.

Dziewczyna delikatnie pogładziła jego ramię. Poczuła, że mężczyzna drży. Spojrzała na niego pytająco.

– Staś ma troje młodszego rodzeństwa… Jego ojciec całe dnie pracuje jako woźnica. Rodzeństwem zajmuje się chłopak.

– Przecież on sam jest jeszcze mały…

– Babcia, która im pomagała, umarła wiosną. Teraz to Staś musi zadbać o maluchy, nakarmić je i opiekować się nimi w ciągu dnia.

Nela głośno westchnęła.

– Tyle obowiązków dla takiego malca… Nic dziwnego, że nie wytrzymał…

– Staś nie przestraszył się obowiązków – syknął. – To naprawdę dzielny chłopiec.

Ten wybuch zaskoczył Nelę. W oczach Iwa dostrzegła irytację i coś jeszcze, czego początkowo nie potrafiła określić.

– To mądry chłopiec… – stwierdziła, chcąc nieco ostudzić atmosferę.

– Tylko już nie mógł wytrzymać tego wszystkiego – dodał Iwo i znów głośno westchnął. – Tak nie można. Dzieci nie powinny brać udziału w czymś takim.

– W czym?

– W szykanowaniu innych… W opluwaniu swoich kolegów… W codziennym uprzykrzaniu życia tym, którzy wydają im się gorsi…

– Co? O czym ty mówisz? – Zmarszczyła czoło, przysuwając się do niego, bo choć w środku kipiał, to jego głos stawał się coraz cichszy.

– Każdego dnia Staś musi wysłuchiwać wyzwisk kierowanych pod adresem jego i jego rodziny. Odkąd zostali jedynymi Polakami na swojej ulicy, nie mają chwili spokoju – mówił coraz szybciej i co rusz uderzał pięścią w parapet. – A to ktoś nasika im na drzwi. A to wrzuci do sieni zdechłego kota czy zabitego wróbla. A ostatnio… ostatnio, zanim tu trafił… Ktoś najpierw wrzucił go do ustępu, a gdy maluch ledwie się z niego wykaraskał, to przyjaciele z podwórka solidnie go obili kijami, żeby przestał cuchnąć…"

Fragment powieści, Aneta Krasińska "W objęciach nazisty"