"ZAGINIONA" H. COBEN - SUBIEKTYWNIE O KONKURENCJI

Nigdy nie kryłam się ze swoimi ciągotami do literatury sensacyjnej oraz kryminałów, dlatego sama nie wiem, jak wyjaśnić to faux-pas w przypadku Cobena. Biję się w pierś i chylę czoła przed autorem, a jednocześnie zazdroszczę mu - tak bardzo mu zazdroszczę...

ZAGINIONA PRZEZE MNIE ODNALEZIONA

Powieść z nic niemówiącą mi okładką pewnie w ogóle nie zwróciłaby mojej uwagi, gdyby nie znane mi nazwisko, które nieraz widziałam, sięgając po inne kryminały. Wreszcie postanowiłam zaryzykować i sięgnąć po jeden z wielu tytułów. 

Co mnie ujęło w powieści?

Już od pierwszej strony spodobał mi się humor przyprawiony szczyptą sarkazmu towarzyszący głównemu bohaterowi, który z niewiadomych przyczyn wpada w samo epicentrum konfliktu między... No właśnie, w niektórych momentach sama nie wiedziałam, kto stoi po przeciwnej stronie. Zagmatwane losy Myrona śledziłam z zapartym tchem, gdyż nigdy nie miałam pewności, że za chwilę nie spotka go coś złego. Trochę facet wycierpiał. Mocno go poobijali, nawet postrzelili, a on mimo to nie odpuścił i szukał wyjaśnienia tajemniczej śmierci byłego męża Terese, a później niemal stanął na głowie, by odnaleźć ukochaną. Facet jak złoto: połączenie macho z romantykiem - rozkosz. 

Moje refleksje o Zaginionej

Powieść napisana tak, jak lubię. Mnóstwo ciekawych, żywych i swobodnych dialogów. Mało nudnych opisów, trafne pointy przeplatane wyjątkowo obrazowymi przenośniami, które niczym brylanty subtelnie błyszczały, nie oślepiając. Fantastyczny styl po prostu mnie zauroczył i w zasadzie zdominował mój odbiór powieści, co wcale nie oznacza, że historia nie była wciągająca. Przeciwnie całość stanowi niezapomnianą mieszankę i zachęca do kolejnego flirtu z twórczością Cobena.

Nie wiem tylko, od której powieści rozpocząć, może coś mi podpowiecie?