Uwilbiam muzykę Hansa Zimmera, dlatego kiedy przeczytałam, że Teatr Wielki w Łodzi wziął na warsztat utwory napisane przez tego kompozytora, nie mogłam sobie odmówić przyjemności obejrzenia spektaklu pt.: Ścieżki życia.
ŻYCIE, ŻYCIE JEST NOWELĄ...
W przypadku tego spektaklu życie nowelą może i było, ale samo przedstawienie zbyt szybko się skończyło.
Pierwsza część zilustrowana muzyką Zimmera oraz efektami wizualnymi była opowieścią o walce dwóch róznych ludów. I jak to zwykle bywa na wojnie są zwycięzcy i pokonani. Niesamowity układ choreogariczny pozwolił poczuć klimat wojny i rozterki walczących ze sobą ludzi.
Druga część, znacznie dłuższa, to prawdziwa uczta dla miłośników kantaty Carla Orffa. Niektóre motywy były mi znane, ale taniec ze śmiercią był naprawdę intrygujący. A samo przesłanie, że życie bywa ulotne i dlatego warto jej cenić, rzeczywiście do mnie trafiło.
Wiele ciekawych rozwiązań technicznych jak spadające łańcuchy stanowiące element scenografii czy złocista mata, która następnie została wykorzystana jako słońce, nie tylko ożywiły przedstawienie, ale pokazały, że w teatrze każdy elemnent można wykorzystać na wiele różnych sposobów.
Moja ocena przedstawienia Ścieżki życia:
Genialne połączenie fanatastycznych kompozycji z choreografią. Ciekawe wizulaizacje i prosta scenografia, która jednocześnie zaskakiwała i wzbudzała pozytywne emocje to tylko niektóre zalety tego spektaklu.
Zdecydowanie polecam przedsatwienie, które na długo pozostanie w mojej pamięci.
Bardzo bym chciała obejrzeć to przedstawienie, bo to jest coś, co mogłoby mi się spodobać!
OdpowiedzUsuńPolecam, naprawdę zrobiło na mnie wrażenie.
Usuń